Wat betekent het EU-herstelfonds voor onze portemonnee?

Donderdag 23 juli 2020 heeft Ab Flipse in zijn wekelijkse programma bij Omroep Flevoland uitvoerig gesproken over het compromis wat premie Rutte heeft bereikt met de overige lidstaten en de Europese Commissie over het EU-herstelfonds. Zoals iedereen inmiddels weet, heeft Rutte namens Nederland bij het kruisje getekend. Dit akkoord heeft vergaande consequenties voor Nederland. In de media ging het er vooral over hoe Rutte ‘gevochten’ heeft voor onze belangen. Daarbij werd Rutte door de één als held bestempeld, anderen vonden dat hij Nederland heeft verraden. Hieronder kun je lezen hoe Ab tegen deze kwestie aankijkt. 

'Om de zaak wat meer helder te maken, zal ik in dit artikel proberen zo feitelijk mogelijk te beschrijven wat er is gebeurd en wat daarvan de consequenties zijn voor onze portemonnee.
Tijdens de 4 dagen onderhandelen tussen alle lidstaten, werden er 3 landen veelvuldig genoemd. Nederland als aanvoerder van de ‘zuinige vier’ (samen met Oostenrijk, Zweden en Denemarken) gesteund door Finland, het grote probleemland Italië, en Frankrijk wat streeft naar de leiding van één federaal Europa met meer geld naar de EU, meer bureaucratie en nog meer transfers (geldtransacties van Noord- naar Zuid-Europa).

Eerst een paar feiten over Italië. Een land met één van de grootste economieën van Europa. Een land wat er vóór de coronacrisis al niet riant voor stond, waarbij met name de Italiaanse staatsschuld extreem is en hun banken technisch failliet zijn. Wat nauwelijks in het nieuws komt, is dat de gemiddelde Italiaan veel rijker is dan de Nederlander. De privé-schulden van de Italianen zijn veel lager dan die van ons. Ruim 70% van de Italianen heeft een eigen huis zonder, of met heel weinig, hypotheek. In Nederland heeft 50% een eigen woning met gemiddeld een torenhoge hypotheek. Daarnaast werken de Italianen 9 jaar minder dan de Nederlanders en bestaat een groot deel van hun economie uit een zwartgeldcircuit. De Italiaanse staat en banken hebben een probleem, de Italianen zelf niet.

Wat is er nu afgesproken?
Het Europese herstelplan voor de coronacrisis krijgt een omvang van 750 miljard euro. Daarvan zal 390 miljard euro uit subsidies bestaan die landen niet hoeven terug te betalen en 360 miljard euro uit leningen die wel moeten worden afgelost. Nederland wilde aanvankelijk dat de hele financiering uit leningen zou bestaan. De EC wilde het volledige bedrag subsidiëren. Nu is er dus een compromis gevonden.
Het herstelfonds geeft de Europese Commissie de mogelijkheid om direct te lenen op de kapitaalmarkt namens de Europese Unie. Hiermee wordt de facto een vorm van zogenoemde eurobonds geïntroduceerd.
Omdat de Commissie namens de hele EU leent, zal de rente op de leningen een gemiddeld percentage opleveren dat hoger is dan wat financieel solide landen als Nederland en Duitsland betalen op de kapitaalmarkt en een stuk lager dan wat bijvoorbeeld Italië betaalt als het land zelf geld leent. Gevolg is dat landen als Nederland en Duitsland hun kredietwaardigheid ter beschikking stellen, zodat landen als Italië goedkoper kunnen lenen. Kort samengevat, Nederland (lees de belastingbetaler) staat garant voor deze exorbitante lening. Dit is iets waar Rutte en minister Hoekstra van Financiën altijd fel tegen geageerde hebben maar nu volledig loslaten.

Wat zijn de bezwaren tegen dit herstelfonds?
De onderhandelingen zijn niet transparant geweest. Niemand weet wat er achter de gesloten deuren is besproken. Rutte brengt zijn eigen versie van het verhaal naar buiten, niemand kan zijn verhaal controleren. Daarnaast zie je vooral dat iedereen op eigen belang uit was. Het algemeen belang wordt zelden gepropageerd. Het gaat steeds weer om punten scoren om vooral het thuisfront rustig en tevreden te houden.

Een mooi voorbeeld is Duitsland wat ook fors moet meebetalen aan het herstelfonds en zich toch aan de kant van Frankrijk en de Zuid-Europese landen schaart. Waarom doet Merkel dit? Daarvoor zijn twee redenen. Merkel maakt zich hard voor één groot Europa, het is voor haar vooral een ideologische strijd. Zij streeft net als Macron van Frankrijk naar één groot Europa en heeft met dit akkoord vooral de Duitse banken gered die technisch failliet zijn en enorme bedragen hebben geleend aan Zuid-Europa.

Wat gaat er met de 750 miljard euro gebeuren en wie controleert de immense geldstromen?
Al dit geld wordt eerst geleend en straks verdeeld. Of het nu giften of leningen zijn, maakt niet uit. Ik heb geen enkel geloof dat de leningen ooit terugbetaald gaan worden! We hebben dat ook gezien met de miljarden die aan Griekenland zijn geleend. Daar is nauwelijks iets op terugbetaald. Italië heeft nu al een onbetaalbare schuld die niet kan worden afgelost. Deze zal dus op de balans van de ECB worden weggestreept, ten koste van de belastingbetaler hier in Nederland. Niet voor niets zijn wij de grootste netto betaler aan de EU.

Het grote probleem is dat er geen veto is op de uitgaven die gekoppeld worden aan noodzakelijke hervormingen, zoals het verhogen van de pensioenleeftijd in Italië, Frankrijk, Spanje etc. De Europese Commissie, die deze landen altijd in bescherming heeft genomen ten koste van landen die wel netjes aan hun verplichtingen voldeden, moet straks bij meerderheid beslissen of een land voldoende heeft hervormd. Dat is een gotspe! De door Rutte genoemde ‘noodrem’ stelt dus in de praktijk niets voor. Deze top was de laatste kans voor Noord-Europa om Zuid-Europa deze hervormingen af te dwingen. Dit is onvoldoende of eigenlijk niet gebeurd.

En tot slot heeft Rutte met het akkoord het verkiezingsprogramma van zijn eigen partij, de VVD, verbroken, maar ook het regeerakkoord. Hij voelt zich sterk omdat hij de kans klein acht dat het parlement dit akkoord afwijst. Daarnaast komt het hem goed uit dat het referendum in Nederland is afgeschaft omdat op dit moment al ruim 85% van Nederland tegen het herstelfonds is en men ook ziet dat de 'noodremprocedure' een wassen neus is.

Wat betekent dit voor onze portemonnee?
Tegen alle afspraken in worden wij een belasting-, schulden- en transferunie in gerommeld en wordt de democratie verder uitgehold t.b.v. het project Europa waarbij alle macht gaat naar Brussel. Voor ons betekent dit dat we in tegenstelling tot Zuid-Europa nog later met pensioen gaan, maar ook geconfronteerd worden met nieuwe belastingen die Den Haag en Brussel ons gaan opleggen. Daarnaast zal er opnieuw een greep gedaan worden in onze rijk gevulde spaar- en pensioenpot. Alles wat er vanaf 1945 is opgebouwd wordt via Brussel ‘weggegeven’ aan de lidstaten die niet hebben gespaard en dus weinig of geen spaar- en pensioengeld hebben.

Is er hoop?
Een beetje. Ik vestig mijn hoop op de Tweede Kamer. Onze volksvertegenwoordigers kunnen ervoor zorgen dat Nederland niet akkoord gaat met dit megalomane herstelfonds. We krijgen volgend jaar maart in het stemhokje nog één keer de kans deze geldverkwisting een halt toe te roepen. Mijn oproep: wees kritisch naar die politieke partijen die Nederland zien als onderdeel van Europa. In de praktijk betekent dit dat we een provincie van Brussel (lees Berlijn en Parijs) worden en niets meer te vertellen hebben.
Word wakker voordat het te laat is!'